Της ίριδας το χώμα

Just Like U Said It Would B (youtube.com)

Αυτό το σύνθημα το είχα φωτογραφήσει χρόνια πριν στη Δραπετσώνα. Σε μια βόλτα ανταλλαγής δημιουργικότητας μέσα στα γκρεμισμένα εργοστάσια. Εκεί που κάποτε άλλοι δούλευαν για να βάλουν ένα κομμάτι ψωμί πάνω στο τραπέζι. Εμείς χρόνια μετά βρήκαμε το χώρο, ο Δημήτρης να ζωγραφίσει την πόρτα, η Άννα να κάνει τα κολλάζ της στους τοίχους, ο φάτσας τη βόλτα του κι εγώ  αφού εξάντλησα τις πόζες του φιλμ, επιδόθηκα με πράγματα που βρήκα εκείνη τη στιγμή μπροστά μου σε μια κατασκευή ενός διαστημικού (;) όντος που κρατούσε τραπουλόχαρτα. 

Τότε, το παραπάνω σύνθημα είχα κατά νου, ότι απευθυνόταν σε άλλους. Σήμερα όμως τα πράγματα έχουν αλλάξει. Και όσο πιο κοντά έρχεται κάποιος στα θέλω του, είναι που συντελείται η αλλαγή. Στο παρόν, αυτή η φωτογραφία και αυτό το σύνθημα αφορά εξ' ολοκλήρου εμένα. Αυτό το χρονικό διάστημα, κυκλοφορώ μέσα στο σπίτι με ακουστικά χωρίς να ακούω στο μέτρο του εφικτού το περιβάλλον.   Όσο μπορώ απομονώνω τους εξωτερικούς θορύβους και άλλους περισπασμούς και προσπαθώ να με αφουγκραστώ.  Κάθομαι και κάνω ατελείωτες συζητήσεις με τον εαυτό μου.  Και όταν βαραίνουν οι λέξεις, τις διαδέχονται παύσεις και σιωπές. Μας χρειάζονται και αυτές. Δε τις σπάω με κομμάτια μουσικής ή άλλης εκτόνωσης. Απλά τις απολαμβάνω.

Depeche Mode - Enjoy The Silence (live) - Kia Forum - December 12, 2023 - Los Angeles - Crazy!! (youtube.com)

Δεν είναι ότι πιο εύκολο. Προσωπικά βρίσκω την όλη διαδικασία επίπονη. Σα να ξεμαθαίνω τα πρέπει. Αισθάνομαι την Ανάγκη, που δεν ξέρω αν παιδιά της ήταν οι Μοίρες, η Ειμαρμένη, ή η Αδράστεια. Αλλά προκύπτει η ανάγκη. Και ας μη βρίσκω την ετυμολογία, ή τη δικαιολογία της. Ίσως με βάση αυτά που είπε ο Σάββας Σαββόπουλος αφορά τη σύγκρουση ή καλύτερα την εξισορρόπηση του Εγώ ευχαρίστηση κατά τη Φροϋδική θεώρηση με το Εγώ πραγματικότητα. Έτσι τα λέμε λοιπόν, όχι σαν ίσος προς ίσο ακόμα. Κι αυτό γιατί όταν πνίγω μια ζωή τη μέσα ή μέση φωνή για μια πιο παθητική, χάνω  και την ενεργητική και χάνομαι στο σκοτάδι. Και αυτό το πηγάδι είναι βαθύ. Αισθάνομαι εξάντληση και σα να μην έχω χώρο να αναπνεύσω.  Όλη αυτή η διαδικασία με κάνει χώμα.  

Τότε είναι, που όπως βλέπεις στη φωτογραφία, ανάβω τα κεριά και γιατί όχι προσεύχομαι. Και μετά το πιάνω από την αρχή.   Η ενηλικίωση είναι ότι πιο δύσκολο λένε. Όχι δεν περιπλανιέμαι στο λαβύρινθο της μνήμης. Δεν καταφεύγω όπως στα κάλαντα στο "μας τα' παν κι άλλοι". Δεν περιμένω από τους άλλους να μου πουν.  Δεν ξέρω που θα βγάλει. Γιατί θεωρώ δυσκολότερο να ξαναδώ με την παιδική μου ματιά τα πράγματα και τις καταστάσεις. Την απενοχοποιημένη όμως. Πριν τις άμυνες και τα βάρη της ασφάλειας που φορτώθηκε. Πριν να προσαρμόζεται και να προσπαθεί να ικανοποιεί τους άλλους πριν από εμένα την ίδια. Απλά σιγά σιγά δε θέλω να το θεωρώ σα χρέος, ή ανάγκη, αλλά να το αισθάνομαι σα το δικό μου θέλω. Θέλω την πολυτέλεια να μπορώ να με δω αλλιώς, χωρίς να με κρίνω και να ψάχνω λύσεις. Έτσι απλά, με κατανόηση να μου λέω δυνατά ότι με αγαπώ και με τα λάθη μου και ότι μου έχω λείψει. Και μετά να μου το δείχνω...

Πολλά θέλω καρδιά μου ε;  

ίμερος της Ιθάκης

 ΙΘΑΚΗ - Κ.Π. ΚΑΒΑΦΗΣ- ΓΡΗΓΟΡΗΣ ΒΑΛΤΙΝΟΣ (youtube.com)

Έριξα μια ματιά έξω από το παράθυρο, ενω ξεσκόνιζα τα έπιπλα. Συννέφιασε και ο ήλιος κρύφτηκε. Δεν έχω χειρότερη δουλειά από το ξεσκόνισμα. Μπορώ να σιδερώνω με τις ώρες, αλλά η καταδίκη της σκόνης με απωθεί. Η ματιά μου πέφτει στον τυφλό γάτο μου που βρίσκει το  δρόμο του μέσα στο χώρο με βάση τη μνήμη και τις υπόλοιπες αισθήσεις του.  Από εκείνον έχω μάθει τι σημαίνει κοιτάω χωρίς να βλέπω. Τα πρωινά που νιώθω την ενέργεια του να με ξυπνάει. Ανοίγω το μάτι και εντοπίζω ότι έρχεται από αυτόν που είναι στραμμένος προς το μέρος μου με κοιτάει έντονα και περιμένει βουβός  υπομονετικά να σαλέψω. Πώς μας αντιλαμβάνονται τα ζώα; 

Φλέρυ Νταντωνάκη - Κάθε τρελό παιδί | Flery Dadonaki - Kathe trelo paidi - Official Audio Release (youtube.com)

Αντιφατικά όσο και συναρπαστικά πλάσματα. Δεν ξέρω αν για αυτό που είμαστε πρέπει να επιρρίψω την ευθύνη στον τροφοσυλλεκτικό εγκέφαλο μας, που προσπαθεί να επιβιώσει σε μια άλλη κοινωνία. Λίαν συντόμως μεταμοντέρνα.  Για να είμαι ειλικρινής δεν είναι θέμα κατηγορίας, αλλά κατανόησης. Δεν αφορά τα πρέπει, αλλά τα θέλω. Και ναι να με ισορροπήσω θέλω... Χαμογελώ. Καθώς πριν το ρήμα της στάσης, το πρώτο που πληκτρολόγησα σε στυλ αυτόματης γραφής και διέγραψα ήταν αυτό της κατάληψης. Τί χωρίζει το καταλαβαίνω από το καταλαμβάνω; Ένα φωνήεν, ένα σύμφωνο  Ίσως φιλίας. Και σκέφτομαι, πόσο μέσα μου είναι εμποτισμένο το μοτίβο της εγκατάλειψης. Τόσο που το προκαλώ ασυναίσθητα. Άλλος φοβάται αυτά που θα γίνουν για εκείνον χωρίς να είναι ο ίδιος κοινωνός τους. Εγώ πάλι φοβάμαι όσα προηγήθηκαν και πολλαπλασιάστηκαν άθελά μου. Και έκαναν το έλα, φύγε. Το ένα πλην εξαιτίας του πριν. Αλήθεια, γιατί οι αριθμοί έπονται των προσήμων; Ακόμα να το καταλάβω. Αφού το σήμα προηγείται της πράξης. Και τί είναι αυτό που τις διαμορφώνει; Και τελικά, όταν κάποιος αντιδρά με τον άλφα ή βήτα τρόπο, εκ του αποτελέσματος κρίνεται η συμπεριφορά του ή ο χαρακτήρας; Μέσα μου σαφώς τα έχω διαχωρίσει.  Συνεκδοχικά οι φόβοι και οι ελπίδες, θα μας πάνε μακριά. Τον ένα από τον άλλον; Και πιο κοντά σε ποιόν; Στον εαυτό μας; Φόβοι ευθύνης, απόρριψης, φόβοι έλλειψης, εγκατάλειψης, θανάτου, Η Καζαντζακική σκέψη επιζητά την κατάλυσή τους για την ελευθερία. Η σύγχρονη προσέγγιση αναζητά την ασφάλεια. Ζητήματα και αναθέματα: φαύλος κύκλος.

Από χθες ξεκίνησα να τους ταράζω σαν το βότσαλο που πετάς στη λίμνη και προκαλεί γύρω του τα δαχτυλίδια. Διαδοχικά, ομόκεντρα, στρογγυλά σχεδόν και πιο μεγάλα. Αυτό το ταξίδι όχι αναψυχής, αλλά αυτοαναγνώρισης μου το χρωστούσα μάλλον. Βέβαια, καμία σχέση πως το περίμενα και πως προέκυψε. Όταν επισήμανα στην ψυχολόγο, ότι περίμενα να κάθομαι εγώ στην πολυθρόνα και εκείνη στην καρέκλα. Απλά μου απάντησε, ότι μου την χαρίζει, αρκεί να καταλάβω ότι είναι ηλεκτρική. Πρώτη γεύση: σκοτωμένα εγώ συνθέτουν τον επίπλαστο εαυτό. Καθ' εικόνα και κατ' ομοίωση. Μακρύς ο δρόμος προβλέπεται. Και όχι σε ήρεμα νερά. Πόσο μάλλον σε ήμερα. Με τον ίμερο οδηγό τί να περιμένει κανείς; Πρωτοκοσμικά προβλήματα! Οι καμπάνες του εσπερινού χτυπούν. Και είμαι στο εδώ και στο τώρα και κάτι είναι αυτό. Θα αρκεστώ με ευγνωμοσύνη.

Αρλέτα - Ήσουν παιδί σαν το Χριστό - Official Audio Release (youtube.com)  

Κάπου στο ξετύλιγμα του νήματος, στη σύνθεση των λέξεων που προηγούνται και ακολουθούν, ο ίμερος ως σφοδρή επιθυμία αγγίζει τα όρια της εμμονής. Πράγμα που σημαίνει, ότι ουσιαστικά για την φτερωτή θεότητα όρια δεν υπάρχουν. Όμως ως υποκείμενο μέσα όχι μόνο από το κείμενο ψάχνω το συσχετισμό του ίμερου στο σήμερα. Όχι μόνο μέσω της ινδοευρωπαϊκής ετυμολογίας ευτυχώς :-)   

        

'Ιαση χ(ε)ιλιών παραμυθιών

Αλκινοος Ιωαννιδης - Κοκκιν' αχειλι - Live (youtube.com)

Οι χρησμοί ήταν πάντα διττοί. Το διφορούμενο της επεξήγησης τους ενείχε την παγίδα της παρερμηνείας. Και αυτό το έτσι και αλλιώς αποτελούσε την πρόκληση τους. Ταυτόχρονη επισφάλεια και αβεβαιότητα. Γιατί θέλει να μας πείσει η Πυθία με τα μασημένα φύλλα της δάφνης; Για τα άγουρα σίγουρα. Το τώρα. Την ασφάλεια!

Φύλλα/φύλα/φίλος/φιλί # φύλα τα\φίλησε με

Πάντα αναρωτιόμουν γιατί δεν έχουν τρίχες και γιατί έχουν χρώμα. Σύνολο μυών και λεπτότερου δέρματος με την υψηλότερη πυκνότητα νευρικών απολήξεων. Οι δερματολόγοι λένε ότι το δέρμα αυτό δεν είναι άλλο από εκείνο το κάτω που ξέρεις και φαντάζεσαι να ξυπνά με την υποψία της αφής της φαντασίας.  Ας όψεται το σχήμα τους. Σε προδίδουν.  Να το θυμάσαι. Απεικονίζουν αγωνία, επιθυμία. Τα χείλη μιλάνε και όταν δε λένε τίποτα. Προσωπικά θεωρώ άκρως ματαιόδοξο και ανυπέρβλητη βλακεία την κοσμητική επέμβαση στα χείλη. Στο ερωτικότερο σημείο που μας συνδέει χωρίς άμυνες με την ύπαρξη. Όσες μισές αλήθειες και αν ξεστομίσουν, ζωτικά και εμφατικά εκείνα λένε την αλήθεια. ΠΑΝΤΑ!

Τα χείλη σου στα χείλη μου, το δάχτυλο... Τι είμαι;  Γρίφος 

Ήπια τα χείλη σου και χάνομαι _ Γιώργος Μαρίνος (youtube.com)

Φίλησε με. Ψιθύρισε μου. Θύμισε μου το. Νιώσε <με @ από> τα χείλη

Βασίλης Σκουλάς & Νίκος Στρατάκης '' Τα χείλη σου '' (youtube.com)

Η αγάπη όπως την καταλαβαίνω. Ίσως είναι το εγωιστικότερο αίσθημα. Όλοι λένε το αντίθετο. Σκέφτομαι τι υποστηρίζουν για την μητρική αγάπη, το μητρικό φίλτρο. Μαγικό φίλτρο κατά τα άλλα. Αλλά αφιλτράριστη αγάπη που μπορεί να σε γονατίσει. Υποτίθεται ανιδιοτελής. Αλλά χωρίς τέλος. Αυτό της πληρωμής με βρίσκει σα βέλος όχι στη φτέρνα, στα φτερά, αλλά στο χείλος. Αυτό της καταστροφής. Δε μου τα έχει μάθει σωστά η ζωή. Αυτή ή η προηγούμενη. Αυτή θυσιάζω στην άλλη. Ή στο βωμό αυτή για την άλλη. Την επόμενη. Δεν ξέρω. Είμαι, γίνομαι για κλάματα. Μοιράζομαι σε κλάσματα. Κάθε φορά. Διαιρέτης, διαιρεταίος, πηλίκο, υπόλοιπο. Πόσο ακόμα;  Η ψυχή να μου έρχεται στο στόμα. Και αυτό το σώμα. Φυλακή και φυλακισμένο. Το εκδικούμαι. Γιατί θα το βρει το χώμα. Αλλά πριν γίνει πτώμα η ελπίδα το καίει. Φταίει του αστεριού η σκόνη. Ψάχνει τυφλά την ένωση. Και αναλαμβάνω την ευθύνη το γρίφο να λύσω, να σπάσω την αλυσίδα. Να πετάξω την ερμηνεία στην έκφραση του χρησμού. Σε διάλεξα να γεννηθώ. Όχι για να επιβεβαιώσω την όποια σου προσδοκία. Αλλά για να βγω στο κέντρο από την άκρη. Κρατιέμαι στην άκρη μου. Τα χέρια μου καρφωμένα στις λάσπες της αγάπης. Πηγή ανίατη του ποταμού το νερό λερώνεις. Ελπίδα φρούδα. Φιλί του Ιούδα.

Βίκυ Μοσχολιού ‎- Να Σου Λερώνω Το Φιλί - Official Audio Release (youtube.com)

Το μελαγχολικό χαμόγελο στα χείλη σου ζωγραφισμένο

Τα παιδια κάτω στον κάμπο Μάνος Χατζιδάκις - Φλέρυ Νταντωνάκη (youtube.com)

Στον κάμπο που απλωνόταν στα μάτια τους μπροστά εκείνος πάνω στη Ροσινάντε τους ανεμόμυλους έβλεπε για γίγαντες. Παραπλανημένος και περιπλανώμενος ιππότης. Πολεμούσε με τη φαντασία του. Άνισες μάχες, άνισος αγώνας, ανίερος πόλεμος. Αυτός με το μέσα του. Με τη μέρα και τη νύχτα του. Γκρεμός ανοίγεται μπροστά, μέσα, δίπλα του και στο χείλος του παλεύει με τα λάθη και τα πάθη του. Όμως στέκεται στο ύψος του. Ψηλά το κεφάλι και ο εγωισμός. Κάνε κράτει. Άστους άλλους να κάνουν δικά τους κράτη. Η ψυχική γεωγραφία είναι άλλη. Διαφορετική και πιο μεγάλη. Ξετυλίγεται όχι σα σημαία. Δε την χωράει χάρτης αυτή τη συνέχεια. Κινούμενες διαδοχικές εικόνες που ακούνε σε διάφορα ονόματα. Σχεδόν αδιάφορα. Φτάνει να λέει δε με αφορά η όποια αναφορά. Και περισσεύει. Το μετά. Μετάθεση και προβολή. Φωτογραφικό πανόραμα στιγμών. Αγγίζω πληγή την πληγή. Γλύφω το αίμα. Φιλάνε τα χείλη μου το ψέμα. Λυτρωτικά, ατέρμονα μέχρι να απαντήσουν και να πουν την αλήθεια...σου. Διάβασε, γέλιο θα την κάνω. Το ακούς; Η ζωή αρχίζει με το πρώτο κλάμα. Δεν ξέρω πότε τελειώνει. Γνωρίζω πως κόβει και κόβεται. Του θανατά πέφτει. Κλήρος. Μετά την προδοσία της προσδοκίας. Της κάθε. Έρχεται. Σα γέλιο η ανάσταση.

https://youtu.be/aXJQmTSptCc?si=uQSXqF4ZqvTP3tK9

Η μυστική είσοδος - Ορχηστρικό | I mistiki eisodos - Orchistriko (youtube.com)

Τα ΄γραψα όλα και καθάρισα!

  

Θύμα και θέμα (κουκουλώματος)

 Petition · ΤΡΑΓΩΔΙΑ -ΤΕΜΠΗ 2023 · Change.org

Μια μητέρα στη μάχη της δικαίωσης της μνήμης του παιδιού της άρχισε αυτό το υπόμνημα συλλογής υπογραφών. Όσον αφορά την άρση της ασυλίας και την άσκηση ποινικών ευθυνών στους πολιτικούς υπεύθυνους του εγκλήματος που συνέβη ένα χρόνο ακριβώς πριν. Παρακολουθώ το πέσιμο των υπογραφών. Μακάρι να ήταν μεταγραφής και να έρχονταν πίσω οι αναγνωρισμένοι 57 νεκροί και οι υπόλοιποι των οποίων είναι και θα μείνει άγνωστος ο αριθμός. Αλλά δεν! 

Θα μου πεις πώς είσαι τόσο σίγουρη ότι ο αριθμός  αυτός είναι πλασματικός; 

Μα πολύ απλά γιατί στη Λάρισα από έγκυρα χείλη γνωρίζω ότι ανέβηκε άγνωστος αριθμός επιβατών που δεν είχε βγάλει εισιτήριο και θα έβγαζαν όπως είθισται μέσα. Το γνωρίζω από άνθρωπο που κατέβηκε στη Λάρισα και μου είπε ότι στο τραίνο ήταν ήδη υπεράριθμοι και όρθιοι. Το γνωρίζω γιατί αυτός ο άνθρωπος ήταν εργαζόμενος στην εν λόγω εταιρία και γνώστης των πραγμάτων.  Άλλωστε μου το επιβεβαίωσε η σπουδή με την οποία έσπευσαν να μπαζώσουν το χώρο του εγκλήματος και να περισυλλέξουν όπως όπως τα όποια απομεινάρια της εγκληματικής τους ενέργειας. Ο ουσιαστικός τρομοκράτης είναι το κράτος που είναι σε εκλογική αναμονή για να μην ξεχνιόμαστε!

  Incubus - Warning (youtube.com)

Η ζωή που μας προσπερνά. Η ζωή που κυλά μέσα μας. Η ζωή που μας δίδεται σα δώρο. Κάποιοι το σπαταλάμε. Κάποιοι το χαραμίζουμε σε άλλες προτεραιότητες. Άλλοι το χρεωνόμαστε ακριβά! Της δίνουμε το νόημα που της αξίζει; Μέρες σαν κι αυτή αναρωτιέμαι. Και περιμένω οι άγγελοι οδηγοί μου να μου δώσουν την απάντηση που μου χρωστάω να βρω. Κοιτάω μέσα μου και γύρω μου. Υποτίθεται το νερό και η αστρόσκονη θα μου πουν. Γύρω μου  άστρα-άνθρωποι εγωιστικά κουρασμένα, σκουριασμένα, αγριεμένα, θυμωμένα, πληγωμένα που φθίνει η λάμψη τους. Κλείνω τα μάτια με τις παλάμες και τα αυτιά μου μένουν εκτεθειμένα στο ουρλιαχτό τους. Μέσα μου κομμάτια αισθάνομαι. Αυτά τα κομμάτια θα μαζέψω και θα τα ανασυνθέσω για να με βρω. Θα περάσει κι αυτό. Έτσι είναι το γραφτό. Φορώ την κουκούλα μου και δεν ελπίζω, απλά συνεχίζω...

Θέλημα

Θα μου κάνεις ένα θέλημα; Σα να ακούω τη γιαγιά μου όταν ήθελε κάτι να της ψωνίσω από τη δέλτα της γειτονιάς, που μετά έγινε έβγα και με τα χρόνια μέχρι να μπεις ή να βγεις έκλεισε. Οπότε τη θέση της πήρε το κιόσκ ή το μινι ή σουπερ μάρκετ. Και η γιαγιά έφυγε πλήρης ημερών, πλήρης ονείρων και έμεινα να θυμάμαι τη λέξη τηνς. 

Συνήθως συνυφασμένη είναι η συγκεκριμένη με τα του Θεού δίπλα. Όχι το γλυκό, αλλά το λόγο, όπως τον εκφράζουν οι πατέρες. Και είναι αλήθεια κάποιοι είναι φωτισμένοι, αλλά κάποιοι άλλοι πάλι είναι κολλημένοι στο γράμμα του λόγου. όπως αυτό εκφράστηκε για να μιλάει σε άλλες εποχές. Αλλά τι τα θες; Θέλημα Θεού και αυτό για να θυμίζει τον Χριστό που συμφέροντα τον σταύρωσαν και εκείνος μιλούσε για Αγάπη με το άλφα κεφαλαίο. Αλλά ποιος από τους άλλους την έψαξε μέσα του και τη βρήκε; Πόσο μάλλον δίπλα του.

Και είναι βαριά η σκιά που αφήνει κάποιος πίσω του. Και της κρύβει τον ήλιο. Και μέσα της κρύβει το φόβο για όσα δεν εγκρίνει, τα απορρίπτει ως αλλοπρόσαλλα, αφύσικα. Ναι αυτά που δεν είναι νορμάλ. Λες και η νόρμα είναι το θέλημα.

Και το 1904 Ο Κρoόυλη πρωτοέγραψε  το Θέλημα ή το Βιβλίο του Νόμου 

«Πράττε αυτό που θέλεις θα είναι όλος ο Νόμος»
«Αγάπη είναι ο νόμος, αγάπη υπό το θέλημα»

«Κάθε άνδρας και κάθε γυναίκα είναι ένα άστρο»    

Ordo Templi Orientis Greece (oto-greece.org)

Και βλέπεις να σου μιλάνε για τάγματα, σώματα μυημένων και σκέφτεσαι τάματα και μια ζωή γάματα με κανόνες και συμφέροντα πάντα στην υπηρεσία του ανθρώπου. Και γίνεται το θέλημα του ανθρώπου. Και σκέφτεσαι τον Άλλο Άνθρωπο που τζογάρει τα κέρδη μιας ιδέας που έκανε πράξη για να αρμέξει λεφτά. Αλλά βέβαια τάισε και κόσμο, που τον εκμεταλεύΘηκε! Και σκέφτεσαι τι είναι ο άνθρωπος, τί είναι ο κάβουρας, τί είναι το ζουμί του; Και προτιμάς την καβουροσαλάτα!

Η επικαιρότητα αναλώνεται στα διάφορα και κουράζεσαι πια και να την παρακολουθήσεις. Σε απασχολεί η καθημερινότητα της κίνησης με τις ώρες στην ουρά της προσδοκίας καλύτερων ημερών. Και προσπερνάει το τώρα, γίνεται  χθες και εσύ δε θες να ζεις εκείκ. Θες άνα μέλλον με θεληματικό  πηγούνι. Κάπως αλλιώς και τι κάνεις για αυτό;   

Θελήματα; Όνειρα; Σχέδια;

Την επανάσταση του καναπέ; Την επανάσταση της τεχνητής νοημοσύνης; Μα εδώ δεν υπάρχει η φυσική και η κατανόηση. Άλλοι σκέφτονται έτσι κι αλλιώς για εσένα πριν από εσένα στα Νταβος και στα think tank τους. Το ότι στο τρίβουν στη μούρη σε μάρανε τώρα; Το ότι είσαι το παιδί για τα θελήματά τους; Το ότι τα πaιδιά σου θα είναι και αυτά κάτι ανάλογο; 

Α ρε Γkάι Φωκς που μας χρειάζεται και ας έφυγε σα σήμερα σχεδόν τόσο καιρό πριν. Μερικά πράγματα δεν αλλάζουν σωστά Κεμάλ;

Remember Remember The Fifth of November - V for Vendetta (1080p HD) (youtube.com)

Θαλπωρή και ασφυξία

 Placebo - Running Up That Hill (live from "Never Let Me Go tour 2022/2023") (youtube.com)

Η συμφωνία ήταν διαφορετική σε εντελώς άλλες βάσεις. Αλλά ο συνθέτης στην πορεία την είδε αλλιώς. Άρχισε να αλλάζει παρτιτούρες και να με αφήνει με την απορία. Όπως και αυτή η χρονιά το 2023. Ακόμα και στο τέλος του με αφήνει με το στόμα ανοιχτό. Από τη μια με ευγνωμοσύνη που εξακολουθώ να είμαι όρθια εδώ και να μετεωρίζομαι  ανάμεσα σε σκέψεις και επιλογές. Από την άλλη να εστιάζω σε άλλο σημείο από αυτό του πόνου και της απώλειας. Μια που αυτή η χρονιά πιο πολύ μου κόστισε, αφού μου πήρε το τετράποδο σοφό μου δάσκαλο. Συνηθίζω να ψάχνω για αντίβαρο για να μη βυθίζομαι και να βουλιάζω. Αλλά, τι να βάλεις από την άλλη πλευρά της απώλειας;  Όχι σαν παρηγοριά. Αλλά για κίνητρο για το παρακάτω. Ο λόγος του να μη ζεις μηχανικά με άμυνες και δικαιολογίες. Αυτή τη γεύση μου αφήνει αυτός ο χρόνος, της δικαιολογίας.

Μάλλον είμαι από τους χαμένους της λοιπόν. Στη σκέψη του χρόνου που μοιραστήκαμε κερδισμένη μεν, αλλά ασφυκτιώ στην καθημερινότητα που η ματιά του δε συναντά τη δικιά μου. Και έρχονται οι στιγμές που θυμάμαι πότε η θαλπωρή με έκανε να μη μπορώ να αναπνέω, με έκανε να θυμώνω. Θυμάμαι το παιδί που δεν έβλεπε την  ώρα να μεγαλώσει για να είναι ανεξάρτητο. Και το θέμα που προκύπτει είναι ότι δε μεγάλωσα. Οι εξαρτήσεις ναι αυτές μεγάλωσαν μέσα μου. Το δίπολο θύτης-θύμα τραμπαλίζεται. Και πλέον δεν είμαι ούτε στη μια πλευρά, ούτε στην άλλη. Τρέχω καθημερινά πάνω στον πάσσαλο της ισορροπίας τους. Με τα πόδια ανοιχτά επιζητώ να εξισορροπώ. Σα να με έριξαν σαν κέρμα που θα προσγειωνόταν κορώνα ή γράμματα και εκείνο κύλησε και έμεινε στη μέση χωρίς να πέφτει ούτε από τη μια, ούτε από την άλλη του πλευρά.

Βέβαια μου επιφύλαξε και εκπλήξεις! Ναι για να μη βαριόμαστε και πλήττουμε, για να εκπλήττουμε! Κάτι κάποιες υπεύθυνες δηλώσεις, κάτι κάποιες απελπιστικά βεβιασμένες κινήσεις φαίνεται ότι οι λάθος επιλογές με βγάζουν πιο κοντά στην αλήθεια μου. Από καραμπόλα λοιπόν βλέπω πλέον όχι σε προβολές τα λάθη μου, αλλά αναγνωρίζω σε άλλους οικείες συμπεριφορές που απεχθάνομαι. Και αφού ξεπερνάω το πρώτο σοκ με κόπο, δε μπορεί θα τον βρω το τρόπο. Και απλά δεσμεύομαι ότι ο χρόνος που έρχεται να αποκτήσει άλλη γεύση. Αυτή που αξίζει να μου αρέσει. Τέρμα οι δικαιολογίες, τα απωθημένα και οι ανάσες των εξαρτήσεων και των εξαρτημένων. Ήρθε η ώρα να βγω με φόρα, ή να βγάλω στη φόρα όλη αυτή τη θαλπωρή που μου στέρησαν η ασφυξία και οι φόβοι. Ευάλωτο μου εγώ ετοιμάσου, ήρθε η σειρά σου.  Άλλωστε λένε όποιος φοβάται πέφτει και κοιμάται. Κι εγώ μόλις ξύπνησα!  Καιρός ήταν...

Oceans (Where Feet May Fail) - Hillsong UNITED (youtube.com)

 

 

* (Η) Θέλξη του κάστορα

 

Satellite - YouTube

"The darkest hour is someone's bright tomorrow!"

Η πανσέληνος του κάστορα λοιπόν φέρνει όσα ο χρόνος δε φέρνει! 

Ανάβω τα τσιγάρα μου με σπίρτα. Όχι για το φτηνό της υπόθεσης, αλλά για τον ήχο που κάνει η φωτιά όταν ανάβει και για την μυρωδιά του όταν σβήνει . Ότι κι όσα σου λένε οι άλλοι και η φωνή της λογικής, απλά δεν έχουν σημασία μπροστά στα λόγια και κυρίως την πληρότητα που θέλει να νιώσει η καρδιά! Όταν έχεις καρδιά να δώσεις,  δεν υπολογίζεις συνέπειες, δεν έχει μετανιώνω που το κάνω. Δεν έχει μετά ή χαμηλά, έχει ταν ή επί τας. Το νόημα αφορά, όχι το νήμα της ζωής, αλλα  οι επιταγές της καρδιάς να μη μένουν ακάλυπτες, όχι από τους αποδέκτες, αλλά από τον πρώτο που την υπέγραψε με το αίμα της δικής του καρδιάς. Γιατί ματώνει η καρδιά που δίνει ανάσα στο σώμα και στα όνειρα. Δεν είναι από ζάχαρη να λιώνει. Τελευταία κάνω προσπάθειες να πίνω τον καφέ μου σκέτο και ας λένε οι επιστημονικές έρευνες για δείγματα ψυχοπαθητικών τάσεων. Θα έρθουν άλλες που θα ανατρέψουν αυτά τα συμπεράσματα πιθανόν. Με τις πιθανότητες και τις σειρήνες άλλωστε ζούμε από τύχη που καθορίζεται από την προσωπική βούληση και την Θεία πρόνοια!

Σειρήνες! Τις ακούς έξω, αλλά οι μέσα είναι εκείνες που κινούν τα νήματα και τους δίνεις σημασία και ουσία. Και κάπως έτσι ερχόμαστε στη θέλξη. Κατά τη μυθολογία, με κεφαλαίο θήτα! Και εκ των πραγμάτων θα προσεγγίσουμε τη συντομογραφία που αντιστοιχεί στη Θελξιόπη- τη σειρήνα με την ελκυστική όψη και την Θελξινόη, που αφορά αντίστοιχα τη γοητεία που ασκεί ο όμορφος νους. Ίσως η συντομογραφία καταδεικνύει το ένα και το αυτό πρόσωπο. Αλλά, με βάση τα γραφόμενα, η μεν Θελξιόπη ήταν κόρη του Αχελώου και της Μούσας. Πρώτη φορά βεβαία αξίζει να επισημανθεί, ότι υπάρχει αμφισβήτηση ως προς την ταυτότητα της μητέρας. Δηλαδή αν μητέρα της ήταν η Καλλιόπη, η μούσα της έμπνευσης, ή η Μελπομένη η μούσα της τραγωδίας. Τί τα θες; Δεν υπήρχε DNA τεστ στη μυθολογία, έβαζαν ένα Μούσα και ξεμπέρδευαν! Η δε δεύτερη και όχι καταιδρωμένη, ως κόρη του Δία  και της Νύμφης ήταν μια θεότητα πέρα από μούσα, που κατέληξε σε δορυφόρο του πατέρα της στον έναστρο ουρανό.    

Αρκετά με τα μυθολογικά που εκφράζουν μια επαναληπτική παθογένεια πέραν των άλλων! Καλύτερα να προσεγγίσουμε το θέμα της θέλξης ετυμολογικά. Μια που λογικά απλά δε γίνεται. Το ρήμα θέλγω λοιπόν που σημαίνει γοητεύω, προσελκύω, μαγεύω και αν το πάμε στα άκρα εξαπατώ. Αλλά έχει και μέση φωνή, ή μέσα φωνή/σειρήνα, που αναφέρθηκε πιο πάνω, που αφορά το να γοητεύεται κάποιος από κάποιον ή κάτι.  Αλήθεια πότε μας γοητεύει κάποιος ή κάτι; Ίσως όταν αναγνωρίζουμε ένα χαρακτηριστικό δικό μας, που είτε θα θέλαμε να έχουμε και μας λείπει, ή όταν θέλουμε να το κατακτήσουμε για εμας. Πρώτα έρχεται το επίπεδο της αναγνώρισης και στη συνέχεια αυτό τους παιχνιδιού και της κατάκτησης. Αν δεν υπάρξει γοητεία άλλωστε, ποιο το νόημα; Να αντιστέκεσαι σε αυτό που σε άγει και σε φέρει για να ανακαλύψεις μέσα σου: ποια περιθώρια σου αφήνει η επιλογή της παράδοσης. Παραδίνομαι στα άκρα, με τα άκρα ψηλά, χέρια και πόδια μη σου πω, γιατί η μέση πρέπει να σπάει,μια που η μέση οδός και τα μεσοβέζικα έδιναν τη λύση στην εποχή του Σολομώντα και όχι στη σύγχρονη. 

Τι πιο σύγχρονο από τον κάστορα; Την πανσέληνο του άλλωστε θα δούμε απόψε στο χειμωνιάτικο σκηνικό του ουρανού. Ο κάστορας που ήταν εξαφανισμένος από τα ελληνικά εδάφη και επανεισήχθη πέρυσι, είναι "ο περίφημος μηχανικός της φύσης", που χάρη στην εργατικότητα του βοηθάει στη δημιουργία μικροκλίματος και υγρασίας, προστατεύει περιοχές από τις πυρκαγιές και φιλτράρει τα νερά. Βέβαια, οι ινδιάνοι που ονόμασαν έτσι τη φάση του φεγγαριού, είχαν κατά νου τη τάση του να βρίσκει καταφύγιο στη φωλιά του για τον επικείμενο χειμώνα, αφού την είχε πλήρως εξοπλίσει.    

Μη μου λες λοιπόν για δε σου γράφω για τις δυο φωνές που ακούγονται μέσα σου. Γιατί σου γράφω να ακούσεις εκείνη της λογικής και του παρακάτω. Ενώ στην ουσία ξέρω ότι θα ακολουθήσεις εκείνη την άλλη της καρδιάς και της θέλξης! Ας τα ρίξουμε λοιπόν στον κάστορα και στο φεγγάρι του τα σπασμένα και τα χιλιοειπωμένα. Μισοτελειωμένα μαθήματα στα οποία μένουμε από ανασφάλεια έκθετοι, επιρρεπείς και επισφαλείς και τα δίνουμε από την αρχή. Και τους δινόμαστε ξανά, μέχρι να πάρουμε το μάθημα. Η γλυκόπικρη γεύση της ζωής υποθέτω είναι αυτή. Να ανακαλύπτεις μέσα στα όρια τα άλλα περιθώρια. Τα μέσα τα δικά σου.

Με αυτά και με αυτά μου τελείωσαν τα σπίρτα. Θα το γυρίσω στον αναπτήρα πάλι. Μπορεί να μην είμαστε στην ίδια σελίδα. Αλλά σε καταλαβαίνω, το ξέρεις! Για αυτό με ρωτάς και ας ξέρεις την απάντηση. Δε φταίει  η πανσέληνος ή  ο καημένος ο κάστορας, αλλά ο έρωτας!

Evanthia Remboutsika - Joined Hearts (Birlesen Gonuller) 2015 - YouTube

* Για τη Σούγκαρ!