Ξέσπασμα- ξυράφι

 

 The Woodmans [2010] Legendado [PT-BR] *** Filme sobre fotografia/saúde mental ***

"Τα παιδιά είναι χαρισματικές συμφορές που συμβαίνουν"- Woodman πατήρ

Δεν πίστευα ότι θα άρχιζε ο χρόνος έτσι. Αλλά πάλι αναρωτιέμαι που αρχίζει και που τελειώνει. Στη συνέχεια του μάλλον μέσα στα μικρά ή μεγάλα οικογενειακά δράματα. Γιατί όπως και να έχει, είναι από μόνο του ένα γεγονός, η συνέχεια του αίματος. Το αίμα και το δράμα συνυφασμένες έννοιες. Και είναι φορές που θα ήθελα να γίνει αφαίμαξη.

Δεν συμφωνώ με την προαναφερόμενη φράση του καλλιτέχνη. Δεν έχω και δε θα έχω δικά μου παιδιά για να συμμεριστώ τη σκοπιά του άλλωστε. Βρίσκω όμως, ότι χαρισματικότερες συμφορές αποτελούν οι γονείς που τόσο κατά τη διάρκεια της ζωής τους, όσο πολύ περισσότερο προς τη δύση τους ξεχνάνε. Αυτά που δεν συμφέρουν τους ίδιους, την εικόνα προς τον εαυτό τους και το ρόλο τους. Και οι αυταπάτες που καλλιεργούνται, κόβουν σαν ξυράφι όλους μας. Η συνέπεια μιας πληγωμένης παιδικής ζωής, που οδηγεί στο άλλο άκρο, όταν ο ρόλος μεταβάλλεται και γίνεται γονιός χωρίς να ξέρει γιατί πραγματικά το θέλει. Για τη στέρηση; Για τη συνέχεια; Γιατί  έτσι γίνεται συνήθως; Και μεγαλώνουν μέσα από το κάθε τους παιδί όνειρα, προσδοκίες για ότι δεν κατάφεραν εκείνοι. Έλεος! Επομένως, το βάρος και ο κλήρος πέφτει  στον ερχόμενο. Και αν δε θέλει ο επόμενος να το σηκώσει; Και αν ακόμα χειρότερα, αν όσο περνάνε τα χρόνια και μεγαλώνουν διαφορετικά και παράλληλα, η απώλεια γίνεται συνήθεια;  Έχω ξεχάσει να χάνομαι μέσα στον άλλο που μεγάλωνε για μένα. Γιατί όσο υποτίθεται μεγάλωνε εμένα, εγώ μίκραινα. Για να χωρέσω το τώρα και να συγχωρέσω ότι προηγήθηκε, τον πόνο. Η επιλεκτική μνήμη της μητέρας που θυμάται μόνο ότι τη συμφέρει και ότι την ενδιαφέρει για να επιβιώνει. Εκείνης που έχει το ταλέντο και βρίσκει τον τρόπο να βγαίνει λάδι και να γίνεσαι εσύ ξύδι. Εκείνη που με έχει κάνει στρείδι. Και όσο και αν θέλω την ησυχία μου, ανακαλύπτει νέες μεθόδους να δημιουργεί πανικό. Και ποτέ δε φταίει και αυτό είναι εκ του ουκ άνευ. Πάντα κάποιος άλλος φέρει την ευθύνη και η συνήθης ύποπτος και αποδέκτης είμαι εγώ. Βαρύ το τίμημα του να σε έχει φέρει στον κόσμο και της έννοιας μάνα είναι μόνο μία, θα το εκτιμήσεις όταν με χάσεις.

Και εν τω μεταξύ χαμένη να βγαίνω πάντα εγώ, γιατί κερδίζει το δικό της εγώ. Χαμένη στο περιθώριο, στη μετάφραση του όσο περνάει ο χρόνος η σύγχυση των ρόλων να γίνεται εντονότερη. Γιατί όσο μεγαλώνουν γίνονται πιο παιδιά από τα παιδιά και φυσικά πιο κακομαθημένα; Μάλλον γιατί, πριν το τέλος, όποτε έρθει, θέλουν ο αντίκτυπος τους να είναι καταλυτικότερος. Ισοπεδωτικά επιμορφωτική εμπειρία ο χρόνος. Τα σημάδια και οι πληγές του. Δε μένουν μόνο σα ρυτίδες στο πρόσωπο, χαράζουν ψυχές. Και βάζω όρια, ή προσπαθώ τουλάχιστον. Και θεωρείται μια νέα πρόκληση η υπέρβαση τους με τον πολιορκητικό κριό της αγάπης. Με όχημα τη θυσία πάντα. Γιατί αγάπη χωρίς θυσία, λογίζεται αναισθησία. Και έτσι μένω στον τόπο...του εγκλήματος. Μιας διαρκούς άγονης αναζήτησης δίκιου και ασφάλειας. Α ναι και αγάπης του στυλ να μην ξεχνιόμαστε.

"Θέλω να είσαι καλά": στα λόγια. Ενώ σκέφτεται: αλλά εγώ να είμαι ακόμα καλύτερα. Και στην πράξη: Υπόγεια μουρμούρα και λαβή ζετέ τύπου αιχμηρών σχολίων: "Άλλωστε, πόσο θα ζήσω;". "Κάνεις όλους τους άλλους καλύτερους από εμένα".  Εγωιστική αγάπη υπάρχει; Αν ναι, ξέρω ποτέ δε θα είμαι αρκετή. Ούτε τα όποια "δηλητήρια", ή τρόποι εκτόνωσης.  Τα ακούνε και άλλοι αυτά τα κάλαντα άραγε; Ή πέτυχα την άλφα κατηγορία στη διανομή ενοχικών συνδρόμων; Ευχαριστώ, δε θα πάρω με παπά και με κουμπάρο. Ανταγωνισμός και ζήλεια για παρουσία, χρόνο και ενέργεια. Η ροή των πραγμάτων; Ανασφάλεια; Το αναπόφευκτο για τα κεριά που σβήνουν; Τα στενά όρια του χρόνου και η αδυναμία του σώματος να ακολουθήσει; Δε φταίει κανείς, έτσι είναι η ζωή. Και ο καθένας τη ζει στα δικά του μέτρα και με τα δικά του σταθμά. Άλλωστε πάει καιρός που δεν έδωσες απάντηση στο: "Γιατί μαμά;" 

Όποιος μένει στο τέλος, πληρώνει το λογαριασμό, του να στέκεται στο πλάι και να μπορεί να κοιτάει ψηλά και άλλο τόσο μέσα του. Και να βρίσκει τη δύναμη να συνεχίζει να γελάει και γιατί όχι και να κλαίει με την καρδιά του. Η συνέπεια και η συνέχεια στο αίμα. Τί τα θες; Σαν χάρη θα ζητήσω και πάλι από το αποψινό φεγγάρι να με κάνει ψάρι. Όχι γιατί ζηλεύω τη μνήμη του χρυσόψαρου. Αλλά της ύπαρξης των δελφινιών. Έτσι για την ισορροπία, την αρμονία και την παιχνιδιάρικη διάθεση αντιμετώπισης της ζωής.

Dolphins And Humans Are More Alike Than You Think | Dolphins | Documentary Central