Omerta



 


Έξω από το παράθυρο μου αντίκρυσα τί συμβαίνει στον περίγυρο μου γενικότερα. Ξεπετώντας τη φωτογραφία με μια βιαστική και επιπόλαιη ματιά σε πρώτο επίπεδο, κάποιος θα έλεγε ότι: "Βλέπω δύο πουλιά που με τα ράμφη τους ενωμένα ανταλλάσσουν ένα φιλί." Με μια σύγχρονη εφηβική ματιά θα έλεγε "τα πουλιά φασώνονται." Μια πιο παρατηρητική ματιά θα κατέγραφε, ότι το σκούρο πουλί έχει τουλάχιστον μια πληγή στο φτέρωμα του. Και αν αφιέρωνε λίγη περισσότερη ώρα στην παρατήρηση, θα έβλεπε στη συνέχεια το γλάρο να τινάζει με το ράμφος του το κουφάρι του  νεκρού πλέον περιστεριού, το οποίο αποτελούσε τη λεία και το φαγητό του μεσημεριού.    
Βαρβαρότητα;  Ο νόμος της φύσης; Φιλί της ζωής έδωσε η ανυπαρξία του μεν στον δε;
Μέχρι τώρα ξέραμε και κάποιοι από εμάς νιώθαμε στην πράξη το πως το μεγάλο ψάρι τρώει το μικρό. Και η ζωή συνεχίζεται. 
Δεν πιστεύω στις συμπτώσεις. Παρατήρησα αρχές της βδομάδας τη συγκεκριμένη εικόνα. 
Το περιστέρι σαν σύμβολο ειρήνης μου θυμίζει το περιστέρι του Πικάσο στο πρώτο παγκόσμιο συνέδριο της ειρήνης. Το Πρώτο Παγκόσμιο Συνέδριο Ειρήνης – το «περιστέρι» του Πικάσο σύμβολο της Ειρήνης - Αγώνας της Κρήτης Και θυμήθηκα ένα άλλο σκίτσο του ζωγράφου, που έδωσε στη δημοσιότητα την επομένη της εκτέλεσης του Μπελογιάννη. Ο άνθρωπος με το γαρύφαλλο και οι αγώνες για τη συνείδηση και τη δικαιοσύνη. Πόσο επίκαιροι είναι σήμερα στην Ελλάδα και όχι μόνο. Ας αναφερθούμε όμως στα δικά μας. Και στο πραγματικό ζητούμενο της γαλήνης. 
Μεθαύριο, στην επέτειο του πιο σύγχρονου δράματος της ελληνικής κοινωνίας, γονείς που γυρεύουν συμπαράσταση στον αγώνα τους για δικαιοσύνη της μνήμης των παιδιών τους, για τη γαλήνη των ψυχών που βεβηλώθηκαν στο όνομα των συμφερόντων μας θέλουν εκεί παραστάτες. Να είμαστε παρόντες, να τους απλώσουμε το χέρι, να νιώσουν ότι δεν είναι μόνοι τους μέσα στην πίκρα της απώλειας και ότι οι δικοί τους θα αποτελέσουν τα τελευταία θύματα νοοτροπιών και παθογενειών μιας κοινωνίας. Και έχουν από την άλλη, τα τρόλ ενός διεφθαρμένου συστήματος, που θέλει να διατηρεί την εξουσία. Τα κόμματα που θέλουν να καπηλευτούν τις αγωνίες τους και να επιβεβαιώνουν το μαζί τα φάγαμε του αείμνηστου και τώρα θα τρώμε τις σάρκες και θα πίνουμε το αίμα μας σαν άλλοι βρυκόλακες. Φωνές παρατάξεων που δεν αρθρώνουν ουσιαστική πρόταση και αντίσταση  στο βούρκο που συμπλέουν. Γιατί στην πιο πρόσφατη αναθεώρηση του συντάγματος και εκείνοι ψήφισαν θετικά, ή δήλωσαν παρόντες στην καταδίκη και στον επιμερισμό της όποιας ευθύνης των πολιτικών προσώπων με τις ευνοϊκότερες των διατάξεων. Και στο ενδιάμεσο ο λαός να παρατηρεί το κουφάρι των θεσμών της δημοκρατίας και της δικαιοσύνης να κατατροπώνεται στο βωμό των συμφερόντων. Σαν άλλο περιστέρι. όχι της ειρήνης, αλλά διχόνοιας. Ποιόν να εμπιστευτεί κανείς και γιατί; Σε ποια δικαιοσύνη να πιστέψει; 
Το λαϊκό έρεισμα ως άλλο αισθητήριο λειτουργεί και δείχνει ότι χρειάζεται αλλαγή νοοτροπίας ενός κόσμου που παρακμάζει. Αλλά πόσο έτοιμοι είμαστε πραγματικά για μια τέτοια αλλαγή και πόσο διατεθειμένοι είμαστε να ξεβολευτούμε και να θυσιάσουμε όχι για το θεαθήναι, αλλά επί της ουσίας την άνετη ζωή και εικόνα που επιδιώκουμε; Αναρωτιέμαι...πόσο βαθύς είναι ο λάκκος και πόσο λακέδες είμαστε κατά βάθος;
Και θέλω να σκοτώσω το τέρας που έμαθα να τρέφω μέσα μου. Και θέλω να γίνω φως. Να είμαι εδώ χωρίς εγώ, χωρίς αιδώ. Βάζω τα χέρια μου κάτω από τη βρύση. Τα αφήνω εκεί μέχρι το παγωμένο νερό να γίνει πιο ζεστό. Τα πλένω καθώς σκέφτομαι, τον Πόντιο Πιλάτο. Το πλύσιμο των χεριών πριν λίγο καιρό ήταν η πιο σίγουρη άμυνα απέναντι στην πανδημία. Και αφού, πέρασε και αυτό. Η μοναδική ζωή μας πήρε και πάλι την ενιαία της υπόσταση. Αυτή της συνέχειας. Εκείνη της συνήθειας και της επιδίωξης της εξασφάλισης. Μέχρι να έρθει από το πουθενά, ή από μέσα, ή κατά τα άλλα και άλλους κρίση. Η τύχη, ή μοίρα ή όπως θέλει καθένας να την ορίσει. Μέσα στο ζοφερό σκοτάδι ψάχνει η ματιά για το φως. Μέσα στο κιούπι, ή το κουτί παραμένει η ελπίδα. Από το κακό να βγαίνει κάτι καλό. Κρατώ τα μάτια μου ανοιχτά να με νιώσω και να το δω. 

       
    

Σχόλια

Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις