@από την ξέρα...παραπέρα
(170) Σε απόγνωση ο Νίκος Καλογερόπουλος για τον βανδαλισμό στο "Τρενοτεχενείο" - YouTube
Δεν είχα σκοπό να γράψω άλλο αυτές τις μέρες. Αλλά τα γεγονότα με προλαβαίνουν και οι λέξεις θέλουν να αποτυπώσουν το δικό τους κείμενο. Δε μένει υποκείμενο το εγώ, απλά υπακούει. Με φρίκη είδα το πρώτο βίντεο και σκεφτόμουν τον πικραμένο καλλιτέχνη που γύρισε στο τόπο του για να προσφέρει. Kαι είδε απερίσκεπτους κάφρους να γκρεμίζουν το όνειρό του. Πικρό ξύπνημα. Να εξακολουθεί να ονειρεύεται κανείς την πράξη που ξυπνάει συνειδήσεις, αποτελεί πρόκληση. Για το καλό και για το κακό. Σε μια κοινωνία που δεν είναι αγγελικά πλασμένη και οι μονάδες της αντίστοιχα περιέχουν τόσο φως, όσο και σκοτάδι. Και γεννήθηκε χθες εκείνος που μας έδειξε το δρόμο και το φως. Τον γιορτάσαμε φαντάζομαι με φαγητό και οινοποσία μέχρι εσχάτων σα να μην υπήρχε αύριο. Κι όμως ήρθε και μαζί του ένα άλλο αύριο όπως αυτό που αναζητά τη δικαίωση για εκείνους που δεν είναι πια με τους δικούς τους από λάθη, παραλείψεις και ανευθυνότητα. Θύματα συγκυριών και συμφερόντων.
Α. Ψαρόπουλος: Τέμπη, Μπάζωμα, Εκρήξεις & Μνήμη της Μάρθας | Beyond Podcast #27
Η αρχή της ελπίδας είναι μια εγκατάσταση στο Πέραμα στο κατώφλι του περάσματος για Σαλαμίνα. Έτσι όπως τα κύματα πήγαιναν και ερχόντουσαν, η ψυχή πήγε στην Κούλουρη και δε βρίσκει το δρόμο να γυρίσει. Σα την άδικη κατάρα χωρίς επιστροφή και γαλήνη θαλασσοδέρνεται μέσα στα κύματα των εμπειριών των νέων, των παλιών, των διαρκών. Αναρωτιέται, αν εδώ κάπου αρχίζει η ελπίδα, που και πως τελειώνει;
Η ζωή, το στοίχημα των θέλω και των πρέπει και οι επιλογές του εγώ ανάμεσα. Γελάει ή γερνάει η ματιά καθώς γέρνουν τη διελκυστίνδα πότε από τη μια πλευρά και πότε από την άλλη. Και η καρδιά τραβιέται σα το σχοινί από τη λογική και το συναίσθημα. Και τα σχοινιά είναι μπερδεμένα. Και οι παλάμες ιδρωμένες από την προσπάθεια, όπως και στα μάτια δε ξεχωρίζει κανείς πια τις σταγόνες της βροχής από τα δάκρυα. Και ανάσα την ανάσα βαραίνουν τα χέρια ενώ προσπαθούν να κουβαλήσουν το βάρος του σχοινιού από τις ματαιώσεις, τις μικρές ή μεγάλες προδοσίες. Κοκκινίζουν, χαρακώνονται και πληγώνονται. Τα μάτια, τις καρδιές οι κριτικές. Μα δεν είναι παρά καθρεφτίσματα των ελλείψεων και της ελπίδας. Κάθε μακάρι ένα ακόμα βήμα. Προς-από. Απόσταση, απουσία, απροσδόκητο.
Και όλο που θέλεις είναι να σε καταλαβαίνουν. Και όλο που θέλεις είναι να μοιραστείς. Και όλο που θέλεις είναι να ανήκεις, χωρίς παιχνίδια εξουσίας, μυστικά, μισές αλήθειες και ψέματα. Και όλο που ψάχνεις να μοιραστείς το όλο σου όχι με καθρεφτίσματα των άλλων. Κι όλο που θέλεις είναι να αντέξεις το σκοτάδι σου και να το φωτίσεις, να το αγκαλιάσεις, να μη φοβάσαι πια. Και φορτώνεσαι ενοχές για τις αντοχές που όσο πάνε λιγοστεύουν. Ανισόρροπα βήματα στο χείλος ενός πηγαδιού του χρόνου που το αίμα νερό δε γίνεται. Και ρίχνεις τον κουβά μέσα σου γιατί διψάνε η ψυχή σου, τα χείλη σου και τραβάς. Και μαρτυράς. Και πονάς. Τους άλλους, εσένα, όσο σε πόνεσαν. Σε πλήγωσαν. Σε γονάτισαν. Και έρχεται η στιγμή που φτάνει πια. Και θες να είσαι εσύ. Θες να βρεις ποιος ακόμα είσαι εσύ, έτσι όπως έχεις χαθεί μέσα στους τόσο φορεμένους ρόλους και τις προσδοκίες των άλλων. Θες τα φτερά που σου πήραν σε αντάλλαγμα για αυτό το ταξίδι, για αυτό το πέρασμα. Πλήρωσες τον οβολό στην αρχής της ελπίδας. Με ευχές, με προσευχές. Τις πήρε το ποτάμι. Όλα ξεβράστηκαν στη θάλασσα.
Τάνια Τσανακλίδου - From A. to D. - Official Audio Release
Πάλεψα τα κύματα. Δε τα δάμασα. Δαμάστηκα από αυτά και έγινα ένα μαζί τους. Είμαι νερό και κυλάω. Δίνω ζωή στο σπόρο. Και διάλεξα να ξεμάθω όσα με αίμα έμαθα. Ξέπλυνα την πληγή του χθες. Από την πηγή του θες, πίνω νερό και ρέω. Δεν κάνω τέχνη τις πληγές για να ξορκίσω. Ευκαιρία δεν ψάχνω, την δημιουργώ. Και προχωρώ. Συναντιέμαι με άλλα πνεύματα ανήσυχα, με πλανήτες και πλανεμένους. Βρίσκουμε κοινά γινόμενα και οράματα. Και προσκαλώ. Και προκαλώ. Ο κόσμος μπορεί να μην αλλάξει ποτέ, αλλά ο δικός μου κόσμος με αλλάζει. Ο χρόνος από τα περιττά με απαλλάσσει. Και συνεχίζω...
... από ένα τίποτα γίνεται ο παράδεισος-Οδυσσέας Ελύτης
Σχόλια