Οξυγόνο
Αυτό που προσπαθούμε να αποφύγουμε, μας καταδιώκει. Αυτό που αντιμετωπίζουμε, μας μεταμορφώνει"
Αυτή τη φράση μιας ψυχοθεραπεύτριας που εξειδικεύεται στο πένθος, (ναι υπάρχει και αυτή η εξειδίκευση, όπως και ανάλογα εγχειρίδια, εξορμήσεις τύπου -αποδράσεις και ιστοσελίδες) μου έφερε στο μυαλό η κριτική ενός σκληροπυρηνικού πολιτικού, που στα πλαίσια του σχολιασμού της επικαιρότητας, έτεινε να υποδείξει τον ενδεδειγμένο τρόπο πένθους!(Και εννοείται, ότι συντακτικά αυτή η πρόταση έχει θέμα, αλλά φταίει το υποκείμενο!)Και όλοι ξέρουν πως να σου δείξουν πως ξεπερνιέται. Το πένθος, για τον εν λόγω, αμφιβάλλω. Το κόκκαλακι της νυχτερίδας ο άνθρωπος με το τσεκούρι. Ούτε στη φωλιά του Κούκου ο πρωταγωνιστής έτσι. Αλλά στην ουσία δεν. Απλά με το χρόνο μαθαίνει κανείς να διαχειρίζεται την απώλεια. (Εδώ όπως και αλλού υποθέτω, γελάμε για να μη δείχνουμε αν, ότι πονάμε. Η ζωή συνεχίζεται άλλωστε. Και όποιος φεύγει για αυτό το μακρινό ταξίδι, δεν ξαναγυρνάει παρά μόνο στη φαντασία και στα όνειρα).
Η εκλεγμένη βουλευτής Χανίων υποστήριξε: ότι στο μαγαζί που εργάζεται, είχε την ατυχία να συμβεί στη δικιά τους βάρδια. Αυτό που έγινε στα Τέμπη. Και ότι φυσικά και έλαβαν το μήνυμα. Αλλά επιβάλλεται σαν υπόκωφη απειλή και πρέπει να προσέξουμε γιατί είμαστε 200 χιλιόμετρα από τα τρέχοντα μέτωπα της Ουκρανίας και της αναθεωρητικής δύναμης εξ' ανατολών. (Το αιώνιο Πρόβλημα του να είσαι το παράπλευρο μαγαζί γωνία. Σε τρώει τέτοια αγωνία). Να σημειωθεί ότι αυτές οι επισημάνσεις έγιναν σήμερα περίπου στις 18.30 το απόγευμα.
Οι παράμετροι έχουν ως εξής:
Μαγαζί=Βουλή
Βάρδια= τρέχουσα κυβερνητική θητεία
Βουλευτής Χανίων= Θεοδώρα (Ντόρα) Μπακογιάννη
Αναθεωρητική Δύναμη εξ' ανατολών= Η τρίτη χώρα που παγκοσμίως από το 1999 αγοράζει χρυσό. Σσσσ. βρίσκεται δεξιά της λίμνης, όπως χαρακτήριζε στο παρελθόν τον εκ δεξιών θαλάσσιο χώρο...
Κατά τα άλλα, έχουν καταλάβει, γιατί ο κόσμος σηκώθηκε από τον καναπέ, άφησε για πιο καλοκαίρι τον φραπέ και φρέντο και πήρε τους δρόμους, έστω για λίγο να διεκδικήσει χωρίς να το πολύ πιστεύει δικαιοσύνη και αλήθεια. Για αυτό άλλωστε με το που τελείωσαν οι τοποθετήσεις στις δύο τελευταίες συγκεντρώσεις, ανέλαβαν εκείνοι οι άλλοι σκοινί κορδόνι να προκαλέσουν επεισόδια με μολότοφ, για να απαντήσουν με δακρυγόνα οι της δημόσιας τάξης και για να επαναφέρουν τον χώρο στην κανονικότητα. Με τις αύρες όχι της ενέργειας,αλλά της ορμής του νερού να διώξουν επανειλημμένα τον απλό κόσμο από την πλατεία και ας μην ήταν της εφεε.
Αλλά ήταν και είναι γεμάτη και όχι από κομματικά συνθήματα και άτομα αγόμενα και φερόμενα και φερέφωνα. Επίτηδες πήγα και στις δυο για να έχω άποψη. Στις 28/02 οι ηλικίες ποικίλαν. Ίσως συγκινητικότερο ήταν η παρουσία των υπερηλίκων και των ανήλικων παιδιών. Από νωρίς στα βάσανα τα μεν και τα δε παιδιά! Ναι υπήρχαν οι πολιτικοί και πολιτικοποιημένοι, όπως και οι εγκάθετοι της κάθε πλευράς. Αλλά μπροστά στη μαζικότητα της κινητοποίησης, δε τόλμησαν το καπέλωμα. Ενώ χθες στις 5/3 που ηγήθηκαν τα εργατικά συνδικάτα, το χρώμα ήταν πιο έκδηλο. Όπως πιθανόν να είναι και στην αυριανή φοιτητική συγκέντρωση. Αλλά κυρίως, εξακολουθεί να είναι ακηδεμόνευτο κίνημα, του οποίου αποτελεί ευρύτερη παραδοχή ότι το τελευταίο όριο ήταν η σκύλευση νεκρών και η προσβολή της μνήμης τους. Η αδικία και η προσβολή των δικών τους και των γονιών τους. Η προσβολή της νοημοσύνης της δικής τους και του συνόλου της κοινωνίας. Η επιμονή των συγγενών των νεκρών, η επιστημονική τεκμηρίωση μέσω εμπειρογνωμόνων είχε ως αποτέλεσμα να ενωθεί ο κόσμος με αφορμή την απώλεια τους να καθρεφτίζει την αδικία.
Υπάρχουν οι στατιστικές και οι έρευνες που θέλουν να επιβεβαιώσουν, ότι ένα προδομένο έθνος εκ των πραγμάτων πλέον αποποιείται την πατρική φιγούρα και αναζητά την μητρική φιγούρα στο πρόσωπο της μάνας που πρωτοστατεί για την αλήθεια και τη δικαιοσύνη για τους λόγους της θυσίας.
Μιας θυσίας που ήταν αχρείαστη και άδικη και προϊκονομημένη. Μιας μητέρας που έχει μετανιώσει που προέτρεπε το παιδί της να πάρει το υποτιθέμενο πιο ασφαλές μέσο μεταφοράς. Μιας μητέρας προδομένης, όσο και μιας χώρας. Αυτό δεν καταλαβαίνουν οι ερευνητές, ότι η χώρα καθρεφτίζεται στο πρόσωπο και τον αγώνα για δικαιοσύνη αυτών των ανθρώπων. Καθώς και στους στίχους του παρακάτω τραγουδιού, που είναι σα να το τραγουδάνε, εκείνοι που έφυγαν. Και οι φωνές τους ακούγονται μακρινές, σα το οξυγόνο που τους στέρησαν οι συνθήκες της απώλειας τους.
Δροσούλα πάνω στου ροδόφυλλου το ρ=Οξυγόνο!
Και ναι είναι μόνο η αφορμή, όσο και η αιτία Τα Τέμπη. Να σταματήσουμε επιτέλους να ανεχόμαστε ως κανονικότητα στην καθημερινότητα την μαυρίλα, την εκμηδένιση των αντοχών και της ευγένειας. Να κατανοήσουμε την παροδικότητα της ύπαρξης μας και να ζούμε ανάλογα το σήμερα.
Συνεχίστε κύριε μάρτυς...καθημερινά να φωνάζετε για τα Τέμπη του καθενός μας!
Σχόλια