Πατρίδα μου είναι η γλώσσα
(Πατρίδα μου σε ψάχνω σαν καταραμένος. Στα ξένα μέρη είμαι Έλληνας και στην Ελλάδα ξένος).
Στέλιος Καζαντζίδης - Πατρίδα μ΄ αραεύω σε - Official Audio Release
Πατρίδα μας η Γλώσσα - Μια Ιστορία Φιλίας που μας Ενώνει
Και κάπως έτσι πριν από τρείς μέρες, η ενάτη Φεβρουαρίου, ημέρα του θανάτου του εθνικού ποιητή γίνεται η Παγκόσμια ημέρα ελληνικής γλώσσας. όταν πριν από τρία περίπου χρόνια ρωτήθηκε η ιστορικός Μαρία Ευθυμίου σχετικά με την ελληνική γλώσσα είπε χαρακτηριστικά, ότι για χρόνια η ελληνική γλώσσα από την Ιταλία και ανατολικότερα είχε τη θέση που η αγγλική γλώσσα έχει σήμερα σε όλο τον κόσμο. Δε θα μπορούσε να ήταν τα πράγματα διαφορετικά. όπως με δυσκολία σήμερα πλέον γίνεται ανεκτή η διαφορετικότητα. Όλο και περισσότερο, εστιάζουμε στα πράγματα που τείνουν να μας δια-χωρίζουν από τους άλλους.
Με αυτά και με αυτά θα αναφερθούμε στην κιβωτό της εθνικής μνήμης, το τελευταίο έργο του Κώστα Βαρώτσου που εκτίθεται στο Υπουργείο Άμυνας. Υλικό του αποτέλεσαν τα ονόματα αν όχι η ψίχα της μνήμης των 121.000 ανθρώπων που θυσιάστηκαν για το κοινό καλό. Αναρωτιέμαι, αφού δεν έχω πάει ακόμα να το δω, αν ανάμεσα τους είναι και οι σχετικά πρόσφατα αδικοχαμένοι της ανθρωπιστικής αποστολής βοήθειας στη Λιβύη. Μιας κακοσχεδιασμένης στιγμής εθνικού αποντροπιασμού που επιμελώς αποσιωπάται. Ο λόγος ότι επικοινωνιακά έχει τόσα κοινά με τα Τέμπη, που θα προκαλούσε για άλλη μια φορά το κοινό αίσθημα. Το να μαθαίνει κάποιος με καθυστέρηση, ότι μόνο έξι μήνες μετά, έλαβε χώρα για αυτή τη χώρα άλλο ένα πάμε και όπου βγει, που στοίχησε ζωές. Μια αποστολή θανάτου που αγνοούμε δυστυχώς! Πέντε νεκροί δεν είναι ένας ακόμα αριθμός. Και οι ιθύνοντες να παίρνουν και προαγωγές;!
Αυτή δεν είναι η Ελλάδα που αγαπώ, θέλω να ζω και να θυμάμαι. Αυτή δεν είναι η Ελλάδα που έχω μέσα στη ψυχή μου και πάλλεται στην άκρη της γλώσσας μου. Το μέτρο και το πάθος είναι η δική μου Ελλάδα που έλεγε και ο Πορτακάλογλου στην πρώτη του σόλο απόπειρα στην ¨Δικιά μου" μετά τους Φατμέ. Με το ελληνικό της Πάσχα, όχι εκείνο που σφάζονται τα αρνιά και γεύεσαι την πέτσα πάνω από την σούβλα. Αλλά εκείνο που φοράει η φύση τα πράσινα χαλιά με τις παπαρούνες, ο ουρανός με τα βαμβακερά του ανοιξιάτικα σύννεφα και η θάλασσα με τα πλοία όπου σα τσαμπιά σταφύλια κατάφορτα γεμάτα κόσμο που έχει ανάγκη να ξεφύγει από την καθημερινότητα. Σαν να παίζει κάποιος ναυμαχία καθώς έχουν πυκνώσει τα δρομολόγια και η όπου φύγει φύγει κίνηση. Αλλά άλλο είναι το αχ της Μεγάλης Παρασκευής, της Άνοιξης της γλυκιάς που προσμένει την Ανάσταση του Χριστού και της Αγάπης.
Το συγκινητικότερο έθιμο της Μεγάλης Παρασκευής θεωρώ ότι δεν είναι τόσο η περιφορά του Επιταφίου, όσο η επιστροφή του στην εκκλησία που λέγεται το Άρατε Πύλας. Βέβαια, πολλοί κληρικοί πλέον το καθιέρωσαν στην αναστάσιμη λειτουργία. Αλλά πόσο πιο πολύ συμβολικά σχετίζεται με την κατάβαση του Χριστού στον Άδη και τη νίκη του για τον άνθρωπο και τα πάθη του. Συγνώμη και ευγνωμοσύνη με ευχές για χρόνια ουσιαστικά και πολλά μέσα στην αγάπη. Καλή Ανάσταση!
Σχόλια